Cela Nr.3

Zwykła cela w której stoją dwa łóżka. Ściany z zewnątrz są murowane ze zwykłej cegły, jednak pod nią znajduje się potężny blok z surowca pochłaniającego magiczną moc więźniów. Nie ma tu dużo miejsca, jednak wystarczająco dla dwóch więźniów. Kraty są zaprojektowane specjalnie przez Violet Systems i są praktycznie nie możliwe do wyważenia przy pomocy siły fizycznej na poziomie poniżej 4.

Enzo siedział sobie spokojnie w więzieniu i starał skupić swoją magiczną moc. Był prawie pewny że dzięki takim ćwiczeniom uzyska wewnętrzne ukojenie, a jego magiczna moc stanie się bardziej klarowna. Gdyby tak się stało jego zaklęcia zyskały by na skuteczności, a czas ich wykonania spadłby przynajmniej o połowę. Znał tą technikę od swojego "kolegi" z więzienia jednak nie był pewny jej skuteczności ze względu na to że obydwaj jeszcze nie mieli okazji w praktyce wypróbować tej metody treningowej. Białowłosy siedział tak z zamkniętymi oczami i medytował kiedy to nagle wybudził się z transu, a na jego twarzy można było zobaczyć zdziwienie. Czasami zdarzało się że magowie czasoprzestrzeni dostrzegali przyszłość, ale czy tak było też w jego przypadku? Nie było co do tego pewności gdyż nie podzielił się swoim spostrzeżeniem z nikim tylko usiadł na swoim łóżku i wpatrywał się na okno które było oczywiście zakratkowane.

2 stycznia Y000

Pobyt w więzieniu skutecznie odbił się na zdrowiu Enzo, który wydawał się być nieco bardziej osłabiony, aniżeli jeszcze te pół roku wcześniej. Pomimo wojny, którą miał za sobą oraz wszystkich doświadczeń jakie przeżył, praktykowanie magii tylko w zamkniętym pomieszczeniu otoczonym potężnymi barierami stworzonej z czystej energii, nie mogło się skończyć inaczej. Chłopak był nieco słabszy, miał podkrążone oczy, czy w końcu samo skupienie magii wokół siebie, było dużo trudniejsze, bowiem w przestrzeni było zdecydowanie mniej szczelin, aniżeli w przypadku zwykłego pola walki i przez to magia nie mogła go przesiąkać. Niemniej jednak, jako jeden z nielicznych więźniów nie zaprzestał treningu, dzięki czemu jego moc nie malała.
Było lekko po trzynastej lokalnego czasu, a po korytarzu sal pierwszego poziomu zaczął chodzić jeden ze strażników, do którego chwilę później dołączył kolejny. Równym krokiem przemierzali kolejne metry i zatrzymali się dopiero pod celą (pod celą, poezje się mieląąąą ♪♪♪) numer trzy, w której przebywał już tylko sam Enzo.
- Blanchard, kończ swoje modlitwy i przygotuj się. Masz widzenie w trybie natychmiastowym - rzekł pierwszy, nieco wyższy, około dwumetrowy mag-strażnik. Drugi, chudszy, ale w dalszym ciągu dobrze zbudowany, wyłączył barierę otaczającą całą celę oraz za pomocą specjalnego urządzenia zablokował chwilową możliwość użytkowania magii, nakierowując specjalny promień antymagii na Enzo, dzięki czemu ten nie mógł się teleportować. Wyższy z magów założył białowłosemu specjalne kajdany blokujące wszelkie zdolności i wyprowadził go, wypychając uprzednio "bezbronnego zdrajcę" z celi.
Widzenie w trybie natychmiastowym oznaczało jedno - jakaś szycha więzienna, albo ktoś naprawdę wysoko postawiony zażądał spotkania z Enzo. Dlatego też odbyło się to w innej sali, niż zazwyczaj - było to pomieszczenie, na ścianach którego wypisane były różnego rodzaju runy, a sam Enzo pomimo blokad w całym więzieniu i tak mógł odczuć magiczną moc wydobywającą się z tamtego miejsca.
Białowłosy został wepchnięty do środka, a drzwi za nim natychmiast zostały zatrzaśnięte. Przed sobą miał tylko pustą ścianę, stół i dwa krzesła po przeciwnych stronach. Na tym dalszym siedzisku, usadowiła się pewna postać, która cierpliwie oczekiwała spotkania. Tylko ktoś naprawdę niezaznajomiony z polityką królestwa Fiore mógł nie poznać, iż był to jeden z dziesięciu świętych magów - Claudio Serafino. Egzorcysta natychmiast podniósł się z krzesła i westchnął lekko, przyjmując dosyć neutralny wyraz twarzy.
- Enzo Blanchard, w imieniu rządu Fiore oraz organizacji dziesięciu świętych magów, przybyłem, by poinformować Cię, iż dnia jutrzejszego, odbędzie się twoja egzekucja poprzez anihilacje działem Etherionu. Wobec przysługującego Ci prawa do odpustu przed egzekucją, zadaję pytanie - czy chcesz wyspowiadać się ze swoich grzechów? Pomieszczenie to jest w pełni wytłumione i zablokowane przez wszelakie możliwe zaklęcia, nikt nie będzie wiedzieć, co powiesz i co wydarzy się w środku. Mnie jako zakonnika obowiązują również tajemnica spowiedzi. Zatem czy chcesz ten ostatni raz opowiedzieć o swoim życiu i wyspowiadać się z grzechów? - rzucił dosyć oficjalnym tonem Claudio.
Jak widać, było to ostatnie spotkanie przed niechybnym końcem, ale czy na pewno?

Kiedy strażnicy przyszli po Enzo i powiedzieli że ktoś chce się z nim widzieć uśmiechnął się lekko. Czuł wewnątrz siebie że to już koniec jego męczarni tutaj. Nie ważne to było czy będzie to śmierć, czy wolność on chciał po prostu wyjść z tego więzienia. Był tutaj niesłusznie, dlatego z każdym dniem jego psychika bardziej na tym cierpiała, a towarzystwo innych zbirów prowadziła do jego zgorszenia przez co mógł stać się taki jak oni, chociaż wcale tego nie chciał. Gdy zapieli go w kajdany i prowadzili westchnął głośno. Po tym jak już został wepchnięty do pokoju nie rozglądał się dookoła. Nie interesował go wystrój tego miejsca, lecz osoba z którą miał się tutaj spotkać. Słysząc jego słowa uśmiechnął się pod nosem stając naprzeciwko niego.
- Czyli musicie używać tak potężnej broni by pozbyć się osoby którą i tak już zniszczyliście? - Zapytał nawiązując kontakt wzrokowy z Claudio.
- A co do grzechów, to mam tylko jeden. Moim jedynym grzechem jest to, że byłem za słaby by ocalić ludzi którzy we mnie wierzyli i polegali na mnie - Powiedział i spuścił z tonu.
Po tych słowach zupełnie się załamał, przypominając sobie wioskę w której mieszkał, a później to co się stało po wybuchu demona.
- Mogłem ich ocalić zabierając tą plugawą bestię z dala od nich, ale zamiast tego uratowałem tylko siebie. Moi towarzysze, rodzina i sąsiedzi... Mogli zostać ocaleni gdybym tylko nie był takim egoistą i nie chciał uratować siebie - Dodał po chwili cicho tak że nawet Claudio siedzący niedaleko ledwo mógł usłyszeć jego "spowiedź".

Enzo czuł to że się otworzył. Było tak z powodu tego że Claudio go słuchał w przeciwieństwie do strażników i innych ludzi którym chciał opowiedzieć całą historię. Tak naprawdę Claudio był drugi który znał prawdę bo pierwszym oczywiście był jego towarzysz z celi który pomógł mu utrzymać jako taką formę. Gdy skończył mówić spojrzał na swojego rozmówce. Automatycznie odsunął ramie gdy ten chciał go poklepać. Był to uraz po tym jak go traktowali w poprzednim więzieniu, gdzie torturowali go mimo tego że był niewinny.
- Nie wierzę w ani dobro ani zło. Chcę odpokutować swoje winy za to że byłem za słaby, oraz udowodnić tym którzy zwątpili w moją lojalność wobec rodzaju ludzkiego. Nie mam zamiaru być rycerzem w lśniącej zbroi - Odpowiedział z pełną powagą.
To prawda, przez tą niesprawiedliwość jaka go spotkała nie wierzył już w dobro, ale nie wierzył też w zło bo skoro dobra osoba może być zła, to czemu nie na odwrót.
- Nienawidzę demonów, chciałbym się ich pozbyć jednak co do ludzi... Niektórzy są nawet od nich gorsi. Dlatego nie pytaj mnie o dobro, gdyż nie zaznałem go do tej pory, nie pamiętam świata zewnętrzego, nie pamiętam uśmiechu na twarzy, nie pamiętam nawet zapachu świeżego powietrza. To czym my tutaj oddychamy to jest nienawiść, jedni mają ją do ludzi, ale ja pałam ją do demonów które poza tym że odebrały mi rodzinę to jeszcze sprawiły że zostałem uznany za zdrajcę. - Dodał odwracając się tyłem do świętego maga.
Czuł że jego słowa do niego nie trafią, przecież przyszedł tu tylko po to by go wyspowiadać i poinformować o egzekucji. Pewnie na koniec odprawi mu kazanie i zniknie, zapominając o całej tej historii już po wyjściu z więzienia.

Enzo wsłuchał się w słowa Claudio który tłumaczył mu cały plan ucieczki. Zapamiętał każdy szczegół tego co mu powiedział. Najpierw w lewo potem w górę. Wiedząc to jego droga do wolności była jeszcze łatwiejsza. Chciał się zapytać świętego maga dlaczego ryzykuje swoje dobre imię dla niego jednak w tym momencie został uderzony jego zaklęciem. Jako że był słaby przez pobyt w więzieniu poczuł to nawet dotkliwiej niżby chciał jego rozmówca. Claudio wyszedł, a strażnicy zamknęli drzwi zaś kula którą tu zostawił uleczyła całkowicie ciało białowłosego. Za pięć minut miał być wolny.
- Niech zatem… Rozpocznie się przedstawienie. - Mruknął sam do siebie.
Zaczął się rozgrzewać, ponieważ pobyt w łańcuchach sprawił że strasznie jego ciało zdrętwiało, a do tego w celi nie miał takich możliwości. Słychać było jak jego ciało się nastawia poprzez strzelanie kości w jego ciele. Gdy już był fizycznie gotowy do ucieczki pozostało tylko zaczekać aż otworzą te drzwi którymi miał wyjść.

Kiedy białowłosy był odpowiednio rozgrzany podszedł do biurka przy którym wcześniej siedział święty mag i wziął stamtąd krzesło. Gdy tylko wybiła odpowiednia godzina, a drzwi się otworzyły Enzo zamachnął się krzesłem by powalić strażnika. Nawet jeśli jego atak nie sprawi że ten padnie, czas jaki uzyska tą próbą był pewnie na tyle długi by mógł swobodnie przemknąć się obok rosłego mężczyzny bez jakiegokolwiek opóźnienia będącego efektem szamotania się z nim. Jeśli strażnik padnie, Blanchard zamknie go w tym pomieszczeniu by nie zaalarmował reszty o jego ucieczce gdyż magia nie działała wewnątrz. Będąc już na korytarzu białowłosy rozejrzał się by znaleźć drogę o której mówił Claudio. "W lewo, a potem schodami w górę" przypomniał sobie słowa egzorcysty i natychmiastowo pobiegł w kierunku korytarza. Nie miał pojęcia ilu strażników napotka na swojej drodze, jednak odgłosy jakie dotarły do niego po otworzeniu drzwi wskazywały że są zajęci. Obawiał się że więźniowie których cele mijał zaczną hałasować, by ich również wyciągnął jednak nie było na to czasu. Jeśli udało mu się dotrzeć bez problemowo do schodów to dobrze, jednak jeśli miała miejsce gdzieś walka ze strażnikiem, Enzo wykorzystywał minimum sił robiąc tylko uniki. Będąc na schodach praktycznie po nich wbiegł stając przy wyjściu. Wiedział że tutaj na pewno będzie więcej strażników dlatego musiał działać szybko.

Enzo stał na chodach otoczony przez dwóch strażników. Mogło by się strażnikom wydawać że chwycili białowłosego w pułapkę, jednak nic bardziej mylnego. Stanął tak i czekał aż nadejdzie atak mając już w głowie dokładny plan działania. Kiedy obydwaj strażnicy byli już blisko zadania czasu Enzo zniknął i pojawił się za mężczyzną który stał wyżej na schodach. Pozwolił im na to by nawzajem się uderzyli, a gdy to nastąpiło kopnął tego stojącego bliżej niego trzymając ręce w kieszeni. Trzeba przyznać że wyglądał wtedy jak typowy badass. Rzucił jeszcze krótkie spojrzenie na tamtą dwójkę i ruszył dalej. Nie miał czasu do stracenia w końcu za murami więzienia czekała na niego wolność. Wiedział że to nie jest jego jedyna przeszkoda, jednak po tym gdy się dowiedział że może już korzystać z magii jego misja wydawała się o wiele łatwiejsza. Stanął na korytarzu gdzie kończyły się schody i spojrzał zza rogu by zorientować się mniej więcej ilu strażników do pokonania mu pozostało.

100 - 10 = 90

Enzo wyjrzał zza rogu i dostrzegł tylko jednego strażnika. Uśmiechnął się, bo wiedział że jest coraz bliżej wolności, a pokonanie jednego przeciwnika zawsze było łatwiejsze niż pokonanie piętnastu. Wyszedł ze swojego ukrycia i zmierzał spokojnie w stronę wyjścia. Był gotowy na reakcję strażnika, a właściwie to nawet na nią czekał gdyż już miał doskonały plan. Zrobił jeden znak na ścianie, w razie gdyby przeciwnik okazał się zbyt silny, a gdy tylko go umieścił zaczął śmielej szarżować na swojego przeciwnika. Gdy był już na wyciągnięcie ręki, strażnika, odskoczył na bok by móc nałożył kolejną pieczęć na jego ramię. Mając już oznaczone wszystkie miejsca które chciał oraz mając dogodną pozycję do uderzenia, postanowił z całej siły uderzyć w żebra strażnika. Nie miał na razie zamiaru używać zaklęć, ponieważ wolał oszczędzać MM w razie gdyby tamta dwójka się obudziła. W sumie dlatego też zostawił tam ten symbol, by w razie ich nadejścia mógł ich zajść od tyłu.

Enzo był nieco zszokowany widząc blokadę strażnika, a później jeszcze bardziej zdziwiony gdy dostał prosto w twarz. Głowa odchyliła mu się do tyłu, a ręce opadły jednak on sam nie ruszył się nawet na krok. Nie mógł sobie na to pozwolić, szczególnie teraz gdy był tak blisko wyjścia. Widząc że przestawił swoją pałkę na tryb paraliżujący tak jak tamci, a później słysząc odgłosy z dołu o zbiegu zaczął się zastanawiać nad kolejnym planem. Mężczyzna z którym walczył raczej nie wiedział jaką magią posługuje się białowłosy, a to było tylko i wyłącznie na plus. Skoro mężczyzna stał czekając na kolejny ruch Enzo, ten postanowił pobiec w lewo. Będzie tak biegł aż do ściany, by zmusić strażnika do odwrócenia się. Jeśli to zrobi, Blanchard pojawi się za nim w powietrzu i kopnie w głowę, tak by uderzył nią o ścianę. Nie miał żadnej broni przy sobie dlatego musiał wykorzystywać przestrzeń wokół siebie jako swego rodzaju ofensywę, na uzbrojonych ludzi. Nie mógł przecież równać się w walce na gołe pięści z wyćwiczonym strażnikiem więzienia, szczególnie po tylu latach w pierdlu.

90 - 10 = 80

Po tym ataku Enzo był bardzo zadowolony. Nie dość że wróg leżał powalony to jeszcze nie stracił zbyt wiele energii. Wiedział jednak że nie może długo cieszyć się tym zwycięstwem, dlatego też podbiegł szybko do obalonego wcześniej mężczyzny i zabrał jego pałkę, która miała kilka ciekawych zastosowań.
- Nie pogniewasz się jeśli to pożyczę prawda? - Zapytał, jednak i tak wziąłby ją mimo sprzeciwów.
Gdy ją podniósł, i przypiął do pasa ruszył od razu w stronę drzwi. Dwaj strażnicy których wcześniej pokonał deptali mu po piętach, a on powoli zaczął odczuwać zmęczenie. Nie doszedł jeszcze do formy po tak długim przestoju w walce. Zatrzymując się przy drzwiach zasalutował jeszcze mężczyzną którzy go gonili.
- Do następnego - Odrzekł i wtedy stało się coś dziwnego.
Cała posadzka zaczęła się trząść. Nie miał pojęcia co było tego przyczyną. Obawiał się że może to być ktoś, kogo powinien uniknąć, dlatego też chciał jak najszybciej wydostać się z tego więzienia.

Tego to on się nie spodziewał. Wiedział że idzie mu łatwo, ale by drzwi były zamknięte? To już naprawdę był szczyt chamstwa tego jakże i tak przykrego losu chłopaka. Gdy był już pewny, że nie wyjdzie na zewnątrz odwrócił się i wyciągnął pałkę którą zwinął wcześniej tamtemu strażnikowi. Przygotował się na walkę, jednak mężczyźni przez wpływ wibracji na podłoże po prostu upadli. Korzystając z okazji jaka się nadarzyła tuż po tym jakże korzystnym dla niego trzęsieniu podbiegł do strażnika który już opierał się na rękach i potraktował go pałką w trybie paraliżu, a jeśli to nie podziała tu uderzy nią go w kręgosłup, tak by dalej leżał. Chciał właśnie od niego zacząć poszukiwania klucza, gdyż był najbliżej, a do tego siedział przy drzwiach więc logiczne myślenie podpowiadało mu, by zacząć właśnie od niego. Mimo tego że zajął się nim, nie tracił czujności, gdyż wiedział że pozostała dwójka również może się zaraz podnieść i rozpocząć na niego szarżę, dlatego te poszukiwania były istnym wyścigiem z czasem, gdzie to właśnie białowłosy był na przegranej pozycji. Dodatkowo stresowały go te trzęsienia ziemi, które nie wiedział skąd się wytwarzają.

Plan Enzo z powaleniem strażnika się udał mimo tego, że jego pierwotne wykonanie trochę się różniło z tym jak młodzieniec ostatecznie to wykończył. Najwidoczniej magiczny sprzęt potrzebował lekkiej kalibracji, jednak nie zmienia to faktu że dalej był użyteczny. Gdy białowłosy przeszukiwał mundur strażnika, znalazł spory pęk kluczy co lekko go przeraziło, by gdyby tak musiał je wszystkie sprawdzić to chyba nie starczyło by mu czasu, jednak ich rozmiar, nie zgadzał się z rozmiarem dziurki do której miały pasować toteż szukał dalej. Po kolejnej krótkiej chwili, która nieubłaganie przelatywała mu między palcami, a pozostała dwójka oprawców także nie pozwalała mu na chwilę relaksu odnalazł właściwi klucz który emanował nawet aurą zajebistości oraz pachniał wolnością, chociaż w sumie chuj wie co ten klawisz wcześniej tam trzymał w tej kieszonce. Mając w garści właściwy klucz, Blanchard wyprostował się i spojrzał na zbliżające się niebezpieczeństwo. O wiele bliżej miał do drzwi niż do nich, jednak nie sprawiało to wcale że czuł się bezpiecznie, dlatego też postanowił stworzyć dwie projekcje astralne które miały ruszyć na przeciwników i kupić mu trochę czasu. Prawdą było że nie mogły one atakować, jednak strażnicy o tym nie wiedzieli i to właśnie było to światełko w tunelu które postanowił wykorzystać. Mając obok siebie już dwóch sobowtórów, ruszył szybko do drzwi, zaś kopie szybko ruszyły w przeciwnym kierunku z pewnością szarżując na przeciwników, chcąc zmniejszyć w ten sposób ich pewność siebie i zmusić ich do wyhamowania co dałoby więcej czasu "oryginałowi".

80 - 20 = 60

Kolejny niecny plan białowłosego się udał, toteż pozwolił sobie zamknąć drzwi za sobą na klucz i wrzucić go do kieszeni. Wiedział że drzwi były zaklęte, najwidoczniej wzmocnili je na wypadek właśnie takiej ucieczki, a wiedział to dzięki aurze tego klucza, gdyby nie on pewnie nawet nie silił by się na takie pierdoły. Gdy był już za zamkniętymi od zewnątrz drzwiami, ruszył schodami na górę kasując przy tym pojedynczych strażników których nie mógł obejść, przy pomocy pałki. Była to jego jedyna broń, a w połączeniu z siłą oraz umiejętnościami teleportacji wystarczyła by przedostać się ostrożnie i cicho na wyższe piętro budynku. Poszukując wyjścia był bardzo czujny, uważając by czasem nikt nie skoczył mu na plecy z zaskoczenia. Przecież tamci z dołu zawsze mogli mieć gdzieś zapasowy klucz i ruszyć za nim. Gdy tylko nadarzy się okazja do ucieczki białowłosy miał zamiar ją wykorzystać, ponieważ nie miał już zamiaru dłużej siedzieć w tej klitce, będąc przygotowanym przy tym na sprzątnięcie jeszcze kilku płotek z wyższego piętra.